Σύναξη 11

Στη  χριστιανική  ενότητα  είναι  αφιερωμένο  το  τεύχος  αυτό  της  ΣΥΝΑΞΗΣ, που  γίνεται  με  αφορμή  το  πρώτο  κοινό  θεολογικό  κείμενο, μεταξύ  Ορθοδόξων  και  Ρωμαιοκαθολικών  μετά  το  Σχίσμα. Η ΣΥΝΑΞΗ  ανοίγει  ένα  διάλογο  με  στόχο   την  ευαισθητοποίηση  των  Ορθοδόξων  προς  την  οικουμενική  κίνηση. Το  τεύχος ανοίγει  το  κείμενο  «Η  ενότης  του εκκλησιαστικού  σώματος» του Δ. Γ. Κουτρουμπή, ο  οποίος  βλέπει  την  προσθήκη  ακόμη  και  ενός  μέλους  στην  Εκκλησία  του Χριστού, ως  πορεία  που  την  φέρνει  πιο  κοντά  στο  πλήρωμα.

Ακολουθεί  ένα κείμενο  του  κόπτη  μοναχού  Ματθαίου  του  πτωχού, ο  οποίος προσφέρει  κριτήρια  ενότητας των  χριστιανών, τα  οποία  θα  υποκινούνται, από  την  κατάσταση  της  θεϊκής  ζωής  της  Εκκλησίας  και  όχι  από  την  πρόσκαιρη  πραγματικότητα.

Ο  π. Γ. Φλορόφσκι  στο  «Οικουμενική κίνηση: Δρόμος  και  όχι  σκοπός»  αναφέρεται  στην  οικουμενική  κίνηση  ως  σε  μια  περιπέτεια  που  έχει  να  ξεπεράσει, καθώς  γίνετ«αι  “εν ιστορία”, προβλήματα  κατανόησης  των  άλλων  και  προκαταλήψεις.

Ο  Κ. Καμαριάρης  στο  δοκίμιό  του  «Ο  Ντοστογιέφσκι  και  ο  λόγος  στον  Πούσκιν» αναφέρεται στο  λόγο  τιμής  του  Ντοστογιέφσκι  προς  τον  συγγραφέα, ο  οποίος  εκφράζει  το  Οικουμενικό  πνεύμα  της  Ρωσίας  την  ευρωπαϊκή  παγκόσμια  εξωτερίκευσή  του.

Στη  συνέχεια, το  περιοδικό  δημοσιεύει  απαντήσεις  σημαντικότατων  Ορθόδοξων  αρχιερέων  μοναχών  και θεολόγων, οι  οποίες  αφορούν  στο  διάλογο  Ορθοδόξων  και  Ρωμαιοκαθολικών, με  βάση  το  κοινό  κείμενο  του  1982.

Τα  κείμενα  αγγίζουν  το  σύνολο  των  θεολογικών  προβλημάτων  ενός  διαλόγου, όπως  η  Τριαδολογία, η  Πνευματολογία  και  βεβαίως  η  Εκκλησιολογία  και  καταγράφονται  απόψεις  που  οι  περισσότερες  αντιμετωπίζουν  το  κείμενο  του  Μονάχου  ως  λίαν  ενδιαφέρον  για  την  επεξεργασία  μιας  καινής  Εκκλησιολογίας.

Στο  τεύχος  δημοσιεύεται  ακόμα: ποίηση  του  Δ. Σταθόπουλου, οι  μόνιμες  στήλες  “Διάλογος  με  τους  αναγνώστες”, “Το  βιβλίο”  και  στις  “Σελίδες  διδαχής” που  αφιερώνονται  στη  θρησκειολογία  βρίσκει  κανείς  το  κείμενο  του  Η. Βουλγαράκη  «Το  δικαίωμα  της  ιεραποστολής»  του  τότε  επισκόπου  Ανδρούσης  Α. Γιαννουλάτου  «Το  Ισλάμ»  και  του  Α. Καρυώτογλου  «Ο  Ταοϊσμός». Ακόμη  ο  Σ. Παπαλεξανδρόπουλος  μας  φέρνει  σε  επαφή  με  το  μακρινό  Σιντοϊσμό, ενώ  ο  Μ. Ε. Μιχαηλίδης  στο  κείμενό  του  «Τα  παιδιά  του  Θεού», εξετάζει  σύντομα  τα  σπουδαιότερα  σύγχρονα  παραθρησκευτικά  φαινόμενα.